Yalnızlığın abartılmış olduğuna hiç inanmadım ben
Ve hiç sevmemezlik etmedim yalnızlığı
Bağdaş kurup oturmak
Sıcak bir günde hafif bir esinti
Sineklerin bile saygı gösterip gitmesi
Sevdiğin biri için yapılan bir iş
O zaman kalkmaya değmesi o serin gölgeden
Güneşte uzanmak
Başı gölgede tutmak
Gözler kapalıyken yan yana yapılan sohbetler
Arada etrafı süzmek
Hafif bir dalga hışırtısı
Sıcakta sadece onlarda serinlesin diye bahçeyi sulamak
Onlarında teşekkür olarak sundukları o yağmur sonrası gibi koku
Ayakları dizlere kadar ıslatmak biraz serinlik
Kururken kayıp düşen damlacıkların gıdıklama hissi
Eve girince etrafı kaplayan serinlik
Duşun kişinin kendi krallığı olması gerçeği
Aynaların dosttan öte…
Taş verandada güzel bir begonvilin yeşil beyaz Çingene pembeleri altında
İri Kıbrıs üzümleri eşliğinde
Hafif serin esintiyle içilen
Güzel bir kadeh kırmızı şarabın tadının hiçbir yerde bulunamayacağını bildim.
İnsanın çok fazla kötü insanla olup iyilerin değerini anladığını
Çok fazla insanla olup yalnızlığına aşık olduğuna inandım
En güzel sarhoşluklarında içkiyle değil
O öğleden sonra akşamüstü civarı
Hafif kısık gözlerle
İnsanın gözlerini değil kendini şehla hissetmesiyle
Gerçekleşmesi.
Yada çok konuşmakla
Keyifle
Yorulmadan konuşmakla
Tartışmakla
Anlaşamamaktan değil de
Yapacak başka bir şey yok diye daha iyi…
Öyle güzel yerlerden geldim işte ben
Arka bahçem sırf uçsuz bucaksız bağlardı
Ön bahçem mavilerden ibaretti.
Aşk da küçük sarışın bir veletti...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder